Танишув
Насриддинов Обидман. Сирдарë тумани¸ "Малик" ширкатлар уюшмасининг Усмон Юсупов маҳалласиданман. Бир ўғлим¸ бир қизим бор. Ëшим 40 дан ўтди. 1968 йилда туғилганман. Одамларнинг уйида ишлайман. Ким менга: “Томимни ëпиб бер¸ у ишимни қилиб бер¸ бу ишини қилиб бер” деса¸ шунақа ишлар қилиб юраман. Шу билан тирикчилик қиламан¸ оиламни боқаман.
Умр баëни
1985 йилда мактабни битириб¸ устанинг қўлига шогирдликка бордим. “Эшик¸ дераза ясайман” деб ўзимга касб-ҳунар қилиб олдим. Кейин армияга кетдим. Армиядан келиб ишга кираман десам¸ “у ерда иш йўқ¸ бу ерда иш йўқ” дегандан кейин ўзим мустақил ишлайдиган бўлдим. Иш қидириб¸ иш сўраб юрибмиз мана ҳозиргача.
Иш излаб
Бизда 1000-2000 сўмга ишласангиз¸ масалан, Қозоғистонга чиқсангиз, ўша пулингиз 10-15 минг бўлади. Масалан¸ бўйнимизда қарзимиз бор. Уй олганмиз¸ ҳовли қилганмиз. Акамга ҳам ҳовли қиламиз¸ четга ишга чиқмоқчи бўлдик. Фахриддин деган инсон келиб: “Мана шу ерда иш бор. Бирларинг икки бўлади. Яхши ойлик тўланади. Менинг оғайнимники¸ яхши иш. Уйнинг бетонини қуясизлар¸ томини ëпасизлар. Сизларга бизнинг Ўзбекистонга қараганда уч-тўрт баробар кўпроқ беради. Овқат¸ ëтиш тўғрисида умуман ўйланманглар” деб айтиб¸ бизни таможнягача олиб бориб қўядиган бўлди. Таможняда бизни у одамлар кутиб оладиган бўлди.
Қозоғистонда
Биз ўтдик. Паспортларимиз Ўзбекистондан ўтгандан кейин йиғиштириб олинди. Еттисойга¸ Қораке қишлоғига ишга борганимизда¸ ишни договор қилдик. Ўша пайтда ишимиз бизнинг пулга олти миллион 300 минг бўлди. “Бисмиллоҳ” деб ишни бошладик. Бошлаганимиздан кейин уч-тўрт кун яхши қаралди. У ëғига эсига тушса, овқат берарди¸ эсига тушмаса, йўқ. Тонготарда иш бошлардик¸ кечқурун шомда қайтардик. Иш бўлмаган кунлари далага бориб ишладик. “Нима иш бўлса¸ қилаверинглар. Пулларингни бераман¸ оласизлар”, деди.
Ҳайдалиш
Иш ниҳоясига етди. Том ëпилди. “Бу ëғига материалимиз йўқ. Энди ëғингарчилик¸ пахта терими бошланади. Сизларни ким жўнатган бўлса¸ ўшандан пулни оласизлар. Чиқиб кетасизлар. Йўлкира йўқ. мана паспорт” деди. Уйга келдик. Келган кунимизнинг эртасига Фахриддинга бориб айтган эдик: “Бўлди¸ мен сизларнинг пулларингизни олиб бераман” деди. Ўшандан бери бориб сўраймиз. “Бўлди”¸ дейди¸ “Эртага” дейди. Шундан бери икки йил ўтиб кетди.
Адолат излаб
Орадан икки йил вақт ўтгандан кейин “Мурожаат қиламиз” дедик. Прокуратурага мурожаат қилдик. Прокуратура беш ой терговни олиб борди. Терговга фақат биз чақириламиз¸ уни кўрмаймиз. Борамиз¸ савол-жавоб бўлади¸ қайтамиз. Ўзи ишламаймиз. Охири терговчидан “135-модда билан жиноят иши очган эдик, терговга далиллар етмаганлигидан иш ëпилди”, деган хат келди. Кейин “судга ўтди” деди. Биз ҳам тушунмай қолдик: бу ëпилдими ë судга ўтдими? Терговчидан сўрасак: “Мен судга ўтказиб юборганман. Энди бу ишни бориб суд билан ҳал қиласизлар. Уйда кутиб ўтиринглар¸ суд чақиради”, деди. Бир ой кутдик¸ суд бўлмайди. Кейин бориб сўрасак¸ “Қайси иш билан?” дейди. Биз “Нуриев Фахриддин” десак¸ “Биз унақа одамни билмаймиз” дейди. Кейин Еттисой туманидаги одамни билсак¸ жиноят иши ўшанга очилган экан.
Қозоғистонлик иш берувчи амнистияга тушди
Икки нафар боласи борлиги учун прокурор “Амнистия берилсин” деб илтимоснома киритибди. Биз ишлаган бўлсак¸ меҳнат қилган бўлсак¸ бизнинг пешона теримиз ҳам йўқ¸ у киши амнистияга тушиб кетаяпти.
Воситачи жавобгарликка тортилмади
Бизни ўша ерга олиб бориб жойлаштирган¸ “Ишонмасангизлар¸ мана пулларингизни олиб бераман. Олиб бера олмасам¸ мана машинам бор. Машинамни миниб кетаверасизлар” деган одам энди бўйнига ҳеч нарса олмаяпти. “Мен сизларни танимайман¸ билмайман” деяпти. Тўғри¸ унинг пули бор¸ ҳамма нарсаси бор. “Ўзбекистонда қорни тўқ бўлса¸ хоҳлаган нарсасини қилаверадими?” деган андишадамиз.
Насриддинов Обидман. Сирдарë тумани¸ "Малик" ширкатлар уюшмасининг Усмон Юсупов маҳалласиданман. Бир ўғлим¸ бир қизим бор. Ëшим 40 дан ўтди. 1968 йилда туғилганман. Одамларнинг уйида ишлайман. Ким менга: “Томимни ëпиб бер¸ у ишимни қилиб бер¸ бу ишини қилиб бер” деса¸ шунақа ишлар қилиб юраман. Шу билан тирикчилик қиламан¸ оиламни боқаман.
Умр баëни
1985 йилда мактабни битириб¸ устанинг қўлига шогирдликка бордим. “Эшик¸ дераза ясайман” деб ўзимга касб-ҳунар қилиб олдим. Кейин армияга кетдим. Армиядан келиб ишга кираман десам¸ “у ерда иш йўқ¸ бу ерда иш йўқ” дегандан кейин ўзим мустақил ишлайдиган бўлдим. Иш қидириб¸ иш сўраб юрибмиз мана ҳозиргача.
Иш излаб
Бизда 1000-2000 сўмга ишласангиз¸ масалан, Қозоғистонга чиқсангиз, ўша пулингиз 10-15 минг бўлади. Масалан¸ бўйнимизда қарзимиз бор. Уй олганмиз¸ ҳовли қилганмиз. Акамга ҳам ҳовли қиламиз¸ четга ишга чиқмоқчи бўлдик. Фахриддин деган инсон келиб: “Мана шу ерда иш бор. Бирларинг икки бўлади. Яхши ойлик тўланади. Менинг оғайнимники¸ яхши иш. Уйнинг бетонини қуясизлар¸ томини ëпасизлар. Сизларга бизнинг Ўзбекистонга қараганда уч-тўрт баробар кўпроқ беради. Овқат¸ ëтиш тўғрисида умуман ўйланманглар” деб айтиб¸ бизни таможнягача олиб бориб қўядиган бўлди. Таможняда бизни у одамлар кутиб оладиган бўлди.
Қозоғистонда
Биз ўтдик. Паспортларимиз Ўзбекистондан ўтгандан кейин йиғиштириб олинди. Еттисойга¸ Қораке қишлоғига ишга борганимизда¸ ишни договор қилдик. Ўша пайтда ишимиз бизнинг пулга олти миллион 300 минг бўлди. “Бисмиллоҳ” деб ишни бошладик. Бошлаганимиздан кейин уч-тўрт кун яхши қаралди. У ëғига эсига тушса, овқат берарди¸ эсига тушмаса, йўқ. Тонготарда иш бошлардик¸ кечқурун шомда қайтардик. Иш бўлмаган кунлари далага бориб ишладик. “Нима иш бўлса¸ қилаверинглар. Пулларингни бераман¸ оласизлар”, деди.
Ҳайдалиш
Иш ниҳоясига етди. Том ëпилди. “Бу ëғига материалимиз йўқ. Энди ëғингарчилик¸ пахта терими бошланади. Сизларни ким жўнатган бўлса¸ ўшандан пулни оласизлар. Чиқиб кетасизлар. Йўлкира йўқ. мана паспорт” деди. Уйга келдик. Келган кунимизнинг эртасига Фахриддинга бориб айтган эдик: “Бўлди¸ мен сизларнинг пулларингизни олиб бераман” деди. Ўшандан бери бориб сўраймиз. “Бўлди”¸ дейди¸ “Эртага” дейди. Шундан бери икки йил ўтиб кетди.
Адолат излаб
Орадан икки йил вақт ўтгандан кейин “Мурожаат қиламиз” дедик. Прокуратурага мурожаат қилдик. Прокуратура беш ой терговни олиб борди. Терговга фақат биз чақириламиз¸ уни кўрмаймиз. Борамиз¸ савол-жавоб бўлади¸ қайтамиз. Ўзи ишламаймиз. Охири терговчидан “135-модда билан жиноят иши очган эдик, терговга далиллар етмаганлигидан иш ëпилди”, деган хат келди. Кейин “судга ўтди” деди. Биз ҳам тушунмай қолдик: бу ëпилдими ë судга ўтдими? Терговчидан сўрасак: “Мен судга ўтказиб юборганман. Энди бу ишни бориб суд билан ҳал қиласизлар. Уйда кутиб ўтиринглар¸ суд чақиради”, деди. Бир ой кутдик¸ суд бўлмайди. Кейин бориб сўрасак¸ “Қайси иш билан?” дейди. Биз “Нуриев Фахриддин” десак¸ “Биз унақа одамни билмаймиз” дейди. Кейин Еттисой туманидаги одамни билсак¸ жиноят иши ўшанга очилган экан.
Қозоғистонлик иш берувчи амнистияга тушди
Икки нафар боласи борлиги учун прокурор “Амнистия берилсин” деб илтимоснома киритибди. Биз ишлаган бўлсак¸ меҳнат қилган бўлсак¸ бизнинг пешона теримиз ҳам йўқ¸ у киши амнистияга тушиб кетаяпти.
Воситачи жавобгарликка тортилмади
Бизни ўша ерга олиб бориб жойлаштирган¸ “Ишонмасангизлар¸ мана пулларингизни олиб бераман. Олиб бера олмасам¸ мана машинам бор. Машинамни миниб кетаверасизлар” деган одам энди бўйнига ҳеч нарса олмаяпти. “Мен сизларни танимайман¸ билмайман” деяпти. Тўғри¸ унинг пули бор¸ ҳамма нарсаси бор. “Ўзбекистонда қорни тўқ бўлса¸ хоҳлаган нарсасини қилаверадими?” деган андишадамиз.
